Radosna Twórczość 2 :]

Halley

nie mam weny chociaż dzisiaj jak wiesz taką rozmowe odbyłam że ho ho Very Happy

może w ferie coś naskrobię bo na razie nie mam pomysłu

Kasia=)

Dokladnie niech ci Alka częsciej odbija bo mi sie to stanowczo podoba Wink

Halley

Ala to tu ostatnio podtrzymuje rytm naszej internetowej twórczości bo się trochę zapóźniłyśmy z tymi cedekami i za to dla Ciebie wielka buzia :*

ksantia

fajne opowiadanka Smile

scenarzyści mogliby brać z Was przykład Smile

Zresztą część odzywek jest rzeczywiście w stylu LiL. Czekam na kolejne...

Ala

No to macie, bo dzisiaj nie tyle co mi odbija, a plecy mnie bolą, bo jakiś dureń kopnął piłkę i prosto mi w kark... płuca mi zaraz wyskoczą chyba
idę się położyć tu pierwsza część, druga na wieczór może
ała mój kręgosłup

- Lena? Gdzie są moje spodnie? – Witek od pół godziny przetrząsał mieszkanie. – Lena?
- Piorą się.
- Jak to piorą się? Ja za pół godziny mam być w pracy!
- Gdybyś sobie kupił spodnie, to byś miał.
- A te drugie spodnie?
- Uszyłam z nich sukienki dla lalek Hani.
- Hani?
- Córki Moniki.
- To w czym ja mam iść do szpitala?
- Dla mnie możesz iść w niczym.
- Lena!
- Miałeś sobie kupić spodnie. Cześć.
- Lena!
Lena nie zwracając uwagi na Latoszka wyszła do pracy. Zmierzając na blok operacyjny natknęła się na Mejera.
- Cześć, gdzie Witek?
- W domu.
- Ma wolne?
- Nie. Nie ma się w co ubrać.
- Jak…?
- Tak. Mieliśmy tydzień temu jechać na zakupy, ale nie chciał. Teraz siedzi w domu bez spodni.
Skręciła na blok operacyjny, zostawiając oszołomionego Mejera.
***
Kiedy po udanej operacji Lena wróciła do pokoju lekarskiego, Latoszek przeglądał karty pacjentów. I to w całkowicie kompletnym stroju.
- Skąd masz spodnie?
- Do kitla lekarskiego są zazwyczaj dołączone spodnie.
- Przyszedłeś tutaj bez spodni?
- Nie. Jacek po przyjacielsku pożyczył mi spodnie.
- O, macie jedną parę na dwóch. Gratuluję pomysłu i oszczędności.
- Lena, o co ci chodzi?
Następny dzień Latoszek spędził włócząc się za Leną wśród sklepów z odzieżą męską (i damską). Przymierzył chyba dziesiątki spodni, setki koszul i jeszcze więcej par butów (Lena przy okazji też – hm, czy aby na pewno przy okazji?), później starał się powstrzymać Lenę od wykupienia połowy sklepu
- I tak ciężko było poświęcić dzień na zakupy?
- Kobieto, daj mi spokój…
- Dobra, idź już spać.
Tego nie trzeba było mężczyźnie mówić. Po kwadransie już spał.

Halley

świetne

jedna para na dwoje- boskie Wink

niuńka

Ala długo nie cytzałam ale przeczytałam wszytsko zaległe i po prostu swietne Very Happy

halley niech cie natkchnie bo ja czekam Smile

Ala

No właśnie, Halley, niech cię natchnie Very Happy

Ja doklejam to od wczoraj

Przez kilka kolejnych dni Lena naśmiewała się z Latoszka, ale w końcu dała mu spokój. Słoneczne dni płynęły sobie, raz powoli – kiedy upałów nie wytrzymywała nawet klimatyzacja, a raz szybko – szczególnie, gdy na niebie pokazywał się księżyc. Lipiec właściwie mijał dosyć prędko, monotonnie, upalnie, przerwany jedynie wtorkowym telefonem Dagmary. Poinformowała, że w sprawie niewiele się dzieje, choć fakt, że nie zajmuje się zwierzętami (tygrysy przecież są w zoo) wyszedł jej na plus. Oznajmiła też termin następnej rozprawy – szóstego sierpnia.
Latoszka od pewnego czasu dziwiło zachowanie Jacka Mejera, lecz w sierpniu Witek przyglądał mu się z niepokojem, nieraz poirytowaniem, a wręcz oburzeniem. Chociaż Jacek skończył już trzydzieści cztery lata, mogłoby się wydawać, że wpadł w prawdziwą burzę hormonów, która ma zwyczaj występowania w wieku nastoletnim, i która najwyraźniej w wypadku kolegi zrobiła wyjątek i wzięła w obroty. Karuzela nastrojów kręciła się tak szybko, że Latoszek nigdy nie wiedział, czy może siedzieć z nim w jednym pomieszczeniu, czy też ma go omijać kilometrowym łukiem.
W pierwsze sierpniowe dni Lena z kolei obserwowała Witka. Mimo, iż przez te pół roku niemiłe wspomnienia przybladły, to oboje ciągle pamiętali, że rok temu policjant wpadł do ich mieszkania, by poinformować Lenę o rzekomej śmierci Witka, które później okazało się porwaniem. Latoszek pamiętał o wiele gorsze rzeczy i choć starał się zapomnieć jak najwięcej szczegółów, nie było to wcale łatwe; odbiło się to zresztą na nim – schudł, przycichł i źle spał w nocy.
Gorsze dni jednak minęły i wkrótce para wpatrywała się w słuchawkę oczekując wiadomości z kraju kwitnącej wiśni. Dagmara zadzwoniła tym razem z tygodniowym opóźnieniem, ponieważ okazało się, że jej były mąż w wyznaczonym dniu nie pojawił się w sądzie. Sprawę przesunięto, na szczęście, dzięki adwokatowi (którego Dagmara ostatnio bardzo chwaliła), tylko o kilka dni. Tym razem szala zwycięstwa niebezpiecznie przechyliła się na stronę Jina, głównie przez transport dzikich kotów do Polski i Dag musiała się skupić głównie na udowodnieniu, iż Dolores i Lordi są pod opieką warszawskiego zoo. I znowu bardzo chwaliła swojego adwokata, dzięki któremu kolejna rozprawa odbędzie się na początku września.
Tymczasem, mimo iż w ostatnie dwa tygodnie sierpnia tłum pacjentów znowu się zagęścił głównie wracającymi wczasowiczów, Tretter zainteresował się personelem szpitala i zajrzał w ich karty urlopowe. A ze Lena i Witek jakimś dziwnym trafem mieli wybrane zaledwie jeden dzień, dyrektor ich pierwszych wysłał na wakacje. Ostatecznie Witkowi udało się rozplanować urlop tak, by nie paść z nudów, więc na razie mieli całe dwa tygodnie wolnego. Pogoda sprzyjała, jednak ani Lena, ani Witek nie mieli ochoty nigdzie wyjeżdżać. Nie zamierzali też siedzieć w domu. Chodzili więc do parku obok szpitala, nieraz wyprawiali się na miasto.
Wraz z wrześniem skończył się upał. Choć nadal mocno świeciło słońce, zaczął też padać deszcz i często pojawiała się tęcza. Lena często obserwowała kolory, wracając wspomnieniami do tamtej tęczy, kiedy Witka nie było. Teraz pojawiała się ona tak często, a wśród nawału pacjentów, nikt nie zwracał na nią uwagi.
I znowu zadzwoniła Dagmara. Tym razem sprawa ruszyła z miejsca i nieoczekiwanie proces się skończył. Jednak nie tak, jak wszyscy zdawaliby się oczekiwać…

Halley

super- już nie wiem co mam pisać, bo będę się powtarzać Very Happy

kataryna-fanka

Cudaśne.

Obydwa. Czekam na cedek, jak zwykle Smile